Τον πόνο εμπορεύονται
χωρίς δασμούς τον δίνουν,
στον κόσμο τον φορτώνουνε
και τον καφέ τους πίνουν.
Πόσο ν’ αντέξει το κορμί
με το μεγάλο βάρος,
πόσο ν’ αντέξει η ψυχή
μέσα σ’ αυτό το άγχος.
Απομεινάρια από χαρά
ψάχνουμε στα σκοτάδια,
τη νύχτα μέρα κάνουμε
χωρίς ύπνο τα βράδυα.
Χάθηκε το χαμόγελο
σκλήρυνε η καρδιά μας,
κουράγιο δε μας έμεινε,
στάχτη τα όνειρα μας.
Η μόνη «διασκέδαση»
που έχει απομείνει,
είναι η τηλεόραση
που εγκεφάλους «πλύνει».
Να μας σερβίρει «πρωινά»
«δώρα» νοημοσύνης
«μεσημεροβραδιάσματα»,
ειδήσεις με «τοξίνες».
