Επιθυμούσες σίγουρα,
όχι μ’ αυτό τον τρόπο,
για την ικανοποίηση
του δυνατού σου πόθου.
Αδόκητο αποτέλεσμα
σε κρίσιμη καμπή,
παρά την δυσκολία μου,
θα δώσω μια ευχή.
Μέσα απ’ τη στενοχώρια μου
κι’ απ’ τη βαθιά μου θλίψη,
εύχομαι τα καλύτερα,
τίποτα μη σου λείψει.
Στα δύσκολα, στα εύκολα,
στις πίκρες, στις χαρές,
θα βρίσκομαι στο πλάι σου,
φθάνει εσύ να θες.
Πάντα χαρές να γεύεσαι,
να μη στεναχωριέσαι,
τον εαυτό σου πρόσεχε
και λέγε «δε βαριέσαι».
Ήρθε μια δύσκολη στιγμή
για μένα δεν το κρύβω,
βομβαρδισμός της λογικής,
το πρόσωπό μου τρίβω.
Τούτο μου το συναίσθημα,
δεν είναι μόνο λύπη,
δεν ξεκαθάρισα καλά,
αν είναι «χαρμολύπη».
Πολύ φτωχά τα λόγια μου
να γράψω για το θέμα,
νομίζω μ’ αφουγκράζονται
κι’ ακολουθούν το βλέμμα.
Τι να προσμένω άραγε
σε τούτη τη πορεία,
ο χρόνος πέρασε γοργά,
ήρθε η τιμωρία.
Απλό μου το ερώτημα,
μα ποιός να μ’ απαντήσει,
σ’ αυτή τη δύσκολη στιγμή,
ψάχνω να βρω τη λύση.
Βαθιές μου σκέψεις μου κρυφές,
χωρίς καν οξυγόνο,
στοιβάχτηκαν πιεστικά,
με προκαλούνε πόνο.
Το φταίξιμο απάνω μου,
να ρίξεις μη διστάσεις,
κι’ αν κουραστώ από το βάρος του,
μην το διασκεδάσεις.
Οι τιμωρίες στη ζωή,
φαίνεται δεν τελειώνουν,
μας κυβερνούν, μας τυραννούν,
μας αποτελειώνουν.
Απ’ τη δική σου τη χαρά,
μερίδιο σου κλέβω,
φαίνεται αντιφατικό,
όμως αλήθεια λέγω.
Προτίμησα το κλέψιμο
από τη ζητιανιά,
δεν θέλω από σένα
να δείξεις απονιά.
Είσαι για μένα σύμβολο
ποτέ μην το ξεχνάς,
δεν θέλω στην κατάσταση
να ξέρω πως πονάς.
Όταν ο φόβος γίνεται
σύμβολο της ζωής,
φεύγουν τα δικαιώματα,
θα φύγω όπου γης.
Δειλός ποτέ δεν ήμουνα,
αυτό καλά το ξέρεις,
απ’ τη μεγάλη αγάπη μου,
δεν θέλω να υποφέρεις.
Ένας κρατάει το κλειδί,
εσύ καλά γνωρίζεις
και ένα είναι σίγουρο,
«δεν θέλω να δακρύζεις».
