Μεγάλη τιμή να πρωτοακούς από φίλο σου ένα αυθόρμητο ξέσπασμα
συναισθημάτων.
Συναισθήματα που βρήκανε τις σκέψεις τους.
Και οι σκέψεις με τη σειρά τους βρήκανε λόγια.
Λόγια που ταίριαζαν αρμονικά.
Λόγια που στο άκουσμά τους κατόρθωναν να επικοινωνήσουν, πριν γίνουν
κατανοητά. Πρώτα στη ψυχή και μετά στο μυαλό. Ποιήματα!
Και θα έλεγες πως αυτά τα ποιήματα σαν να προϋπήρχαν μέσα μας, πως δεν
ανακαλύπταμε κάτι καινούριο, αλλά πως θυμηθήκαμε κάτι που είχαμε ξεχάσει…
Ότι ζούμε στη στεριά και θέλουμε να πετάξουμε στον αέρα. Σαν αετοί!
Και όμως, αυτά το ποιήματα πλάσθηκαν με την ενόρασή σου, το ένστικτό
σου, την έμπνευσή σου, το όνειρό σου για δημιουργία… Εύγε, καλέ μου ΦΙΛΕ.
Όμως τώρα, τα ποιήματά σου δεν ανήκουν μόνο σε σένα, αλλά σε όλους μας.
Για μας! Όχι για να ελευθερωθούμε, αλλά για να δραπετεύσουμε…
Για σένα; Συνέχισε να τολμάς να λες αυτά, που δεν τολμούμε να σκεφτούμε,
αφού μάλλον υπάρχει κάποια χαρά στους πόνους σου, που μόνο εσύ γνωρίζεις.
Πάντα ΦΙΛΟΣ. Ανδρέας.
